We moeten niet bang zijn voor wat verandering brengt, maar er gewoon in springen, want ons brein past zich sneller aan dan we denken

Kort geleden ben ik verhuisd. Van een royale gezinswoning in een woonwijk van een dorp naar een tijdelijk éénkamer-appartement in het centrum van de stad. Het appartement heeft een vide en een steil, smal trappetje dat naar ‘de slaapkamer’ leidt. Je kan er niet staan, je moet kruipend je bed in, maar je kan wel in bed zitten zonder je hoofd te stoten. Kortom: totaal anders dan in ons vorige huis. De eerste dag – het is overdag is en je bent bij je volle verstand – loop je enkele keren het trappetje op en af. Voorzichtig, onwennig, onzeker, zoekend.

Hoe zou het de eerste nacht gaan? Als je in het bijna-donker en in sluimertoestand de trap af moet naar de toilet? Het is verrassend om te merken hoe snel je went aan een nieuwe (omgevings-)situatie. Vanaf de tweede nacht leek de gang in het donker via de trap naar het toilet al een automatisme. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik de eerste nacht wel mijn hoofd gestoten heb bij het opstaan. Dat heeft het leer- en wenproces vast en zeker versneld.

Hoe mooi is het om te kunnen constateren dat we in een nieuwe omgeving zo snel onze nieuwe draai vinden. Ook als je niet meer de jongste bent. Je gedrag past zich als vanzelfsprekend aan de nieuwe situatie aan. Je brein is blijkbaar in staat de nieuwe signalen en informatie direct om te zetten in de juiste gedragssignalen. Wat een genot om dat te weten en te ervaren!

Waarom zijn we bang voor verandering?

Waarom doen we vaak dan zo ‘krampachtig’ over een verandering? Van bijvoorbeeld de overgang van een oude naar nieuwe werkomgeving. Waarom vertrouwen we niet meer op onszelf?
Waarom schenken managers überhaupt veel aandacht aan verandering? Schenken we er misschien te veel aandacht aan?

We betrekken medewerkers bij van alles en nog wat. ‘Uit oogpunt van draagvlak’, houden we onszelf voor. We communiceren ons suf om collega’s maar goed voor te bereiden op wat komen gaat. Is dit wel nodig? Werk dit juist niet averechts? Alles wat aandacht krijgt, groeit. Maar je wilt toch niet dat de weerstand of spanning voor een verandering (onbedoeld) groeit?

Vertrouw op je aanpassingsvermogen!

Dus, met ons brein als vriend, is het effectiever om weliswaar duidelijk te maken waarom er wat veranderd moet gaan worden, maar om het vervolg ‘losser te laten’. Geef ruimte om te wennen, dan passen zich onze gedragspatronen en rituelen wel aan. Niet te veel tutteren en pamperen, gewoon poetsen dus. Doe dat vanuit het vertrouwen en de ervaring dat we ons toch wel aanpassen. Dat je onderweg je hoofd stoot, versnelt het wenproces alleen maar.

Deze tijd van toegenomen snelheid, complexiteit en onzekerheid vraagt dat we (als organisatie, als persoon) wendbaar zijn, ons snel kunnen aanpassen. We moeten sneller leren schakelen. Gewoon durven beginnen en onderweg leren en bijstellen of stoppen. ‘Pamperen’ als verandermethodiek past dan niet meer en bovendien vindt ons brein het heerlijk om steeds uitgedaagd te worden en om nieuwe verbindingen te maken.

Met interesse mijn blog gelezen en wil je met mij linken? Graag!

Mijn eerdere blogs kun je hier lezen.

Frank Verberne werkt als interim-/projectmanager en helpt organisaties sneller en resultaatgericht te veranderen. Dit doet hij met behulp van zijn Veranderkompas, een praktische manier om verandering binnen een bedrijf in gang te zetten én te houden. Frank organiseert Veranderbootcamps en geeft regelmatig presentaties. Zijn favoriete onderwerp is de ‘Human Side of Change’. Tevens is hij een veelgevraagde dagvoorzitter en moderator van de RUMBOLD community ‘LEADING CHANGE’. 

Je kunt Frank contacten via 0651340884 of mailen via frank.verberne@invorm.biz.